Dumeniga matina, de bunura,
i donn vann al sepolcro cuj ünguent
c’ànn preparaa par la sepultura
ma quand che rivan là, trovan pü nient:
un sassun gross che gh’era lì a l’ingress,
chissà cumè, a l’era staa spustaa
e ‘l corp del nost Signuur, anca Lüü stess
al gh’era pü, cumè ‘l füdess scapaa.
E intant che luur in lì e ‘l sann nò se fà
ga sa presenta du figüür splendent
che tacan ditu e fatu a ciciarà
e i donn sbassan ul cò. Ma stann atent.
“Nel sitt di moort a vègnuf chì a cercà
vun che l’è viiv? A l’è giamò pü chi!
Ul Fioo de l’Omm al resuscitarà-
questa l’ha dii Luu- e subit, al terz dì!!!
Quand l’era in Galilea, va l’à dii!!”
Sti donn a toan sü e cùran via
e intant ga vegn in ment da ‘vè sentii
quand Lüü l’aveva faa ‘sta prufezia.