(Giovanni 20,1-9 secondo Orazio Sala)
La Maria de Magdala la và,
l’era ‘l primm dì de tütt la setimana,
‘nduè gh’è la tumba, e ‘mè la riva là
la veed na roba che ga paar istrana:
quell sassùn gross che gh’era in sü l’entrada
a l’è pü lì; quei vun l’à tira via;
la torna indree e, tüta strabafada,
la và ‘n del Pedar, par fass di ‘me ‘l sia
che ‘n quejghidün l’à purtaa via ‘l Signuur.
Ul Pedar l’era lì cunt un discèpul
e tütt e düü partissan anca luur
cumè saett par na a vedè se diàvul
gh’è capitaa. E quand rivan luur düü
vedan i bind par tera e ‘l lenzurèll
ghe ga quatava ‘l cò, piegà ‘nca lüü
pulitu e metüü lì ‘n d’un cantunscèll.
E alura credan che ‘l Signuu ‘l ghè no
che l’è pü lì, e dunca vann a cà
ma s’inn nammò metüü dent in del cò
che Lüü l’avria duvüü rissüscità,
cumè la Bibia l’eva sèmpar dii,
ma luur l’ann minga nanca mò capii.