Giù là, ‘n d’una cità de la Giüdea,
Betlemm la sa ciamava, l’è nassüü
‘l Gesù Bambin, e subit un’idea
la gh’é vegnüda a Erode, perché Lüü
che l’era ul re di chi sitt lilinscì
cumé ‘l sent dí di geent che ‘n altar re
a l’è nassüü in quela zona lì
al ciama i Sacerdoti par savê
indué che al gà de nass ‘istu Messia
e quand quilà ga disan: “A Betlemm,
perché l’è ‘n sü la Bibia”, al vöö tra via
ul cò dal gran nervuus, perché ga premm
de véss dumà lüü ‘l re, e ‘l fa ciamà
quii taj sapient ch’eran rivaa l’inscì
da l’Urient, e ‘l taca a fai parlà
de la cumeta, e ‘me fann a vess lì,
e ‘l vöö savè la rava e pö la fava,
‘l cata la scüsa che anca lüü ‘l vöö nà
a unurà ‘stu Fiöö, e ja pregava
de savècch dí préciis, in quale cà’
a l’era stu Bambin. E questi, alura
vann, e ‘mé vedan cumparí ‘na stèla
cunt u la cua, sübit ga vann ‘dree
perché ‘l sann ben che, indué sa ferma quèla
a l’è ‘l sitt giüst indué che gh’è ‘l Messia.
Pö la sa ferma lí sura ‘na cà’
e luur van li dent e vedan la Maria
cunt ul Bambin in brasc, e ga dann là
la mira, l’oor, l’incens, ciué i regaai
ch’evan purtaa, e pö vann giù ‘n ginöcc
stann li ad adurall, fina che mai
l’e ura de nà, e mò che cuj sò öcc
hann vist quell che savevan de védé
partissan par turnà ‘n del sò Urient;
ma prima vöran nà in l’Erode, ul re,
par dicch ul siit, ma càpita un event
che ja cunvinc a ‘nà a cà drizz filaa
senza fermass: intant ch’inn dree a durmí
a riva ‘n’angiarin, tütt strabafaa,
a dicch de cambià strada, e questi chì
partissan, a fann finta de nient,
fann ‘n’altar giir e turnan in Urient.